Ik ben nu zo'n 8 jaar ondernemer. De eerste 5 jaar full-time, de laatste jaren parttime naast tijdelijke projecten of banen in loondienst. Zelfstandig ondernemen kan namelijk best wel eens eenzaam zijn, vind ik. Ik geniet er ook van om in een team te werken, samen te brainstormen. 

Zo moet het..!
Als ondernemer hoor je vaak dat je moet focussen. De adviezen van business coaches vliegen je om de oren en vrijwel altijd is het credo: je moet een niche hebben. Eén duidelijke doelgroep. Een paar onderwerpen waar je je op richt met blogs of bijeenkomsten. Vooral niet te veel uitwaaieren. Dus ook vooral niet weer parttime in loondienst gaan.

Je moet voor 100% voor je onderneming gaan, elke dag zichtbaar zijn op sociale media, elke week een nieuwsbrief verzenden, zichtbaar zijn, en consistent energie en aandacht stoppen in jouw niche.

Waardevol advies, denk ik, als het hebben van een focus je houvast biedt. En als je iemand bent die zich goed aan content calendars en andere schema's kan houden.

I've tried
Ik heb het geprobeerd. In allerlei fases van mijn onderneming. Toen ik nog congressen organiseerde met SaHa, was het idee om me alleen te richten op congresonderwerpen over kinderen/jongeren. Met SaHa Hoogsensitief probeerde ik me alleen te  richten op scholing over hoogsensitieve kinderen - alleen aan jeugd- en gezinsprofessionals. Dat zou mijn niche zijn. 

Maar het lukte niet. Ik raakte gefrustreerd. Hoe meer ik mijn onderneming probeerde te runnen 'zoals het hoort' en me probeerde me vast te leggen op 1 doelgroep of 1 thema, hoe minder ik voor elkaar kreeg. Ik verstarde. Creativiteit en inspiratie waren heel ver te zoeken.

Tot ik het idee van een niche moeten hebben, liet varen.

Ik waaierde wel uit. Ging met SaHa's bijeenkomsten van een studiedag palliatieve zorg naar studiedagen over Münchhausen by Proxy. Van een masterclass cultuursensitief communiceren naar een congres over sexting en grooming. En dat gaf energie. Leverde mooie en succesvolle bijeenkomsten op.  Bijzondere gesprekken.

Met SaHa Hoogsensitief hetzelfde: op het moment dat ik losliet en ging ontdekken, ging het beter. Ik keek wat er op mijn pad kwam. En dat waren bijvoorbeeld HSP die door overprikkeling vastliepen op hun werk. Met hen had ik sparring sessies die net zo veel plezier en voldoening gaven als een webinar over hoogsensitieve kinderen. 

Wat is succes?
Ben je alleen succesvol als je fulltime ondernemer bent? Als je specialiseert in 1 onderwerp en richt op 1 doelgroep? Is succes hoeveel geld er op je bankrekening staat of is succes hoeveel plezier je hebt in je bedrijf? 

Het aanbod van SaHa is in de ogen van anderen misschien versnipperd. Ik werk met jeugd- en gezinsprofessionals, met HSP, soms met ouders van hoogsensitieve kinderen. Ik blog niet steevast elke week, en post ook niet wekelijks, laat staan dagelijks, op sociale media.

Er zijn nog steeds wel eens dagen zou ik willen dat ik meer focus had. Net als sommige andere ondernemers heel consistent me zou bezighouden met één thema en doelgroep. Trouw elke week op woensdag zou bloggen, etc. Omdat dat duidelijk is. Dan heb je houvast.

Maar bij mij werkt het zo niet. En laatst viel het kwartje, waarom niet.

Fuel
Ik heb 'fuel' nodig.

Puur het hebben van een focus, of een niche en daar alles aan ophangen, geeft me geen inspiratie. Sterker nog, dan voel ik me ingeperkt en gebeurt er dus niks. 

(Succesvol) Ondernemen betekent voor mij plezier hebben, groeien, ontdekken, ruimte creëren. En daarvoor heb ik brandstof nodig. Iets dat wat me prikkelt, inspireert, tot nadenken aanzet, iets waarover ik wil delen.

Als dat er is, dan ga ik 'aan'.

Dat is mijn houvast: ik weet dat ik geïnspireerd word door mijn omgeving, door gesprekken, iets dat ik lees, of hoor, en dat ik dat kan omzetten naar een blog, een programma of workshop.

De ene week is dat een vraag van ouders over de school van hun hoogsensitieve kind, de andere week een vraag van een volwassen HSP over het omgaan met een chronische pijn. De ene keer een gesprek over intuïtie, de andere keer een vraag over vriendschappen en relaties. 

Fuel, dan focus
Als ik brandstof heb, schrijf ik met plezier. Gaat het vanzelf. Is de nieuwsbrief zo klaar. Dan is er focus. Kan ik me prima concentreren.

Niks is in marmer gebeiteld. Het ondernemerschap niet. Maar ook niet wat jij doet in jouw leven. 

Merk je dat je vastloopt? Is de jeu er een beetje uit, heb je wel een focus maar geen plezier? Probeer eens los te laten wat anderen zeggen, vergelijk jezelf even niet met collega's of vrienden. Vraag je af:

Heb je focus nodig? Structuur? Een duidelijke richting?

Of heb je fuel nodig? Iets dat je raakt? En zoek je dan zelf je weg?

Het een is niet beter dan het ander, het is gewoon een verschillende manier van werken en reageren. Het kan alleen heel veel frustratie schelen als je van jezelf weet wat voor jou werkt en wat juist je creativiteit en plezier weg trekt.

Dat gezegd hebbende :)
Heb je een vraag voor me, is er iets m.b.t. hooggevoeligheid waarover je meer zou willen weten?

Let me know!  Be my fuel :)

Wat vind je van jezelf? Ben je blij met wie je bent?

Ook als een ander iets op je aanmerkt of kritiek levert? Vind je jezelf dan nog steeds ok?

Betrap je jezelf er wel eens op dat je een ander aan het 'pleasen' bent? Pleasen is niet hetzelfde als uit jezelf iets doen voor een ander of met iemand meeleven. Pleasen wil zeggen dat je een ander belangrijker vindt dan jezelf. Ergens is het onoprecht, je laat immers niet je echte zelf zien, maar een versie van jezelf waarvan je denkt dat die ander die graag ziet.

Dit gedrag zien we vaak bij mensen die rejection sensitive zijn: gevoelig voor afwijzing van anderen. Het betekent dat je van alles doet om maar niet afgewezen te worden. Je gaat jezelf aanpassen. Dingen doen of zeggen waar je eigenlijk helemaal niet achter staat, die niet bij jou passen. Je verbergt je ware zelf en zet een masker op. 

Rejection sensitivity gaat niet hand-in-hand met  hooggevoeligheid. Ook niet-HSP kunnen gevoelig zijn voor afwijzing. Als HSP ben je ook niet per definitie rejection sensitive. Dat laatste wordt wel gedacht omdat hoogsensitieve kinderen en volwassenen van nature hun aandacht en energie vaak op anderen richten. Ze vinden het fijn als contact met anderen prettig verloopt en hebben een groot empatisch vermogen. 

HSP peilen als 't ware continu hoe de sfeer in een groep of klas is, hoe het met een ander gaat, etc. En door hun sensitiviteit voelen HSP en HSK bij nieuwe ontmoetingen heel snel aan met wie ze een klik hebben, en met wie niet. Energetische uitstraling, houding, gedrag, intonatie en volume van stem, etc. spreken boekdelen.

Hoogsensitieve mensen met voldoende zelfvertrouwen en zelfrespect zijn zorgzaam en attent, maar handelen niet in strijd met hoe ze zijn, met hun normen en waarden. De vraag 'vind ik jou en/of jouw gedrag ok?' staat centraal in het contact met anderen.

Een hoogsensitief persoon die goed in zijn/haar vel zit, en in een omgeving verkeert die support biedt, zal niet overgaan tot please-gedrag. Het maakt niet zoveel uit of je een klik hebt, ze voelen geen noodzaak om vriendjes te worden. Niet aardig gevonden worden, is misschien niet leuk (want ze hebben liever een goede sfeer) maar het doet geen afbreuk aan hun eigenwaarde.

Bij HSP met rejection sensitivity zie je dat ze wel over hun grenzen gaan om een ander te plezieren. Deze HSP doen dingen die ze eigenlijk niet prettig vinden, zeggen dingen die ze uit zichzelf nooit zouden zeggen. Ze zetten opzij wie ze echt zijn om gezien en gewaardeerd te worden door anderen. Niet de vraag 'vind ik jou ok?' staat centraal, maar de vraag 'vind jij mij ok?'

Als je gevoelig bent voor afwijzing, is niet gezien of gehoord worden, een vorm van kritiek, of onenigheid, een ervaring die je niet nog eens wilt meemaken. 

HSP laten iets niet snel van hun rug afglijden. Ze blijven zoeken naar verklaringen voor dingen die gebeurd zijn en voorvallen blijven maar door het hoofd spoken (zie deze blog over piekeren). Met name vervelende situaties of gesprekken worden tot in de eeuwigheid geanalyseerd om maar te voorkomen dat ze nog eens plaatsvinden. Een relatief klein voorval of een enkele opmerking kan zo enorm belangrijk worden in de mind van een HSP. 

Je kunt nooit iedereen tevreden stellen, dus please-gedrag en je achter een masker verbergen, zal nooit werken. Er komt een moment dat 'die ander' je gedrag niet begrijpt, teleurgesteld is in je of het niet met je eens is.

Die afwijzing komt harder binnen als je over je grens bent gegaan, of je normen en waarden opzij zet. Op het moment dat je je ware ik verbergt, geef je zelf je eigenwaarde een flinke deuk. Maar als het dan ook nog 'voor niets' was en die ander je alsnog afwijst.. Dat doet best pijn.

Emotionele prikkels zoals verdriet, teleurstelling, afwijzing en pijn, wil je niet voelen. Dus wat ga je doen? Dat wat het gemakkelijkste lijkt: nog meer pleasen in de hoop dat een ander je eigenwaarde opkrikt, je wel aardig vindt. 

Het bovenstaande is geen uitgedachte strategie. Vaak zijn we ons er helemaal niet zo van bewust, maar is het een oud gedragspatroon, misschien al ontstaan in de jeugd. 

Observeren in plaats van participeren
Het begint, als altijd, bij bewustwording. Als je dit gedrag herkent bij jezelf, probeer dan uit die analysecirkel te stappen en te observeren wat er gebeurt in je mind, hoe je je gedraagt en waarom. 

Gebruik een voorbeeldfiguur
Als je eigen gedachten observeren moeilijk is, kan het wel eens helpen om in de schoenen van een ander te gaan staan, van wie je weet dat die persoon geen last heeft van afwijzingsgevoeligheid.

'Als deze situatie bij ... was voorgevallen, hoe zou hij/zij dan reageren - en kan ik iets van die houding/dat gedrag overnemen?'

Humor
Een goede manier om te relativeren. Val jezelf vooral niet te hard.

Als je als HSP die gevoeligheid voor afwijzing hebt, of werkt met kinderen die please-gedrag laten zien, is het belangrijk te gaan bouwen aan zelfvertrouwen en zelfliefde.

Zelfliefde vinden mensen wel eens een lastig begrip. Want hoe leer je dat dan, houden van jezelf? Of hoe leer je het aan kinderen?

We hebben allemaal die kwebbelende aap in ons hoofd met oordelen, vooral over onszelf. Kinderen kun je leren dat niet elke gedachte in je hoofd waar is, dat ze zichzelf niet hoeven te veroordelen. Maar is dat zelfliefde?

Misschien is spreken over zelfacceptatie gemakkelijker. Dat woord lijkt gemakkelijker te bevatten. Accepteren is aanvaarden dat iets is zoals het is. Zonder dat we proberen het te veranderen. 

Dus als we daarmee eens beginnen. Ook bij kinderen. Accepteren van het Zelf. Jezelf niet blindstaren op een opmerking die je maakte tegen je baas, een verkeerde aankoop, je gewicht, of je humeur op maandagochtend. Nee. Jezelf zien als geheel van talenten, skills, emoties, en (lichamelijke en karakter-) eigenschappen. Accepteren dat je iemand bent met goede en minder goede dagen. Met humor en wel eens een rothumeur. Met compassie en met oordelen. Iemand die sommige dingen supergoed kan, en andere dingen niet.

Je bent een totaalplaatje. Helemaal ok. Wat een ander ook van jou vindt.

Als je jezelf kunt accepteren, ga je ook anders naar de mensen om je heen kijken. Die ander is namelijk ook alleen maar een geheel van goede en minder goede eigenschappen, van leuk en minder leuk gedrag etc.

Ook helemaal ok. ​Maar niet meer dan dat. Niet meer, beter of belangrijker dan jij.

En tot slot, misschien helpt onderstaande quote van Ram Dass..