PErfecte ouders

Een rollenspel.. Niet voor een training, maar in het gewone leven. Spelen we niet allemaal verschillende rollen? Misschien kun je wel stellen dat we verschillende maskers op hebben. Denken we dat we bepaald gedrag moeten vertonen omdat dat nu eenmaal hoort bij onze functie, onze positie, onze rol?

Ouders kunnen wel eens met hun handen in het haar zitten omdat ze niet weten hoe om te gaan met de slapeloze nachten van hun kinderen, het verschil in gedrag op school en thuis, de drift- of huilbuien bij overprikkeling, de moeite die het kost om het kind groente te laten eten, ga zo maar door.

Vaak kijken we bij dat soort vragen naar het (hoogsensitieve) kind. Dat raakt immers te snel overprikkeld, "moet" zich leren ontspannen of heeft hulp nodig. Maar hoe zit het met de ouders? In hoeverre kunnen zij steun gebruiken? Zou het goed voor ze zijn om eens horen dat de lat omlaag mag? 

Ouders denken wel eens dat ze een soort 'supermom' of 'superdad' moeten zijn. Dat ze alles in 1 keer goed moeten doen in de opvoeding, alle antwoorden moeten hebben en ten koste van alles moeten voorkomen dat hun zoon of dochter even niet zo lekker in zijn/haar vel zit.

Maar ouders zijn ook maar mensen. Mensen die al doende mogen ontdekken hoe het werkt, een (hoogsensitief) kind opvoeden. Als de lat steeds maar op het niveau "perfect" ligt en ouder(s) enorm gespannen zijn, wat denk je dat hun zoon/dochter (hooggevoelig of niet) daarvan merkt?

Los van contact met professionals, hoe vaak krijgen ouders tegenwoordig (ongevraagd) advies over opvoeden? In bladen, televisieprogramma's, sociale media, fora op sites voor ouders, op het schoolplein, van familie en vrienden, kennissen, om maar een paar voorbeelden te noemen.
We vinden al gauw iets van elkaar en delen die mening (via sociale media) ongezouten met anderen. Dat geldt ook voor meningen over hoe een ander zijn/haar kind opvoedt. We lijken te vergeten dat elk kind wel eens struikelt. En elke ouder ook! Dat is niet meer dan normaal. Het hoort erbij. Is onderdeel van de groei die je doormaakt, als kind en als ouder. 

(hooggevoelige) Ouders kunnen door de hoeveelheid informatie en soms lijnrecht tegenover elkaar staande adviezen onzeker worden en overprikkeld raken. Je helpt hen als je daarover kunt praten met ze. Vraag gewoon eens hoe ze hun rol als ouder ervaren? Wat moeten ze allemaal van zichzelf? Krijgt hun kind te zien wie de ouder echt is of ziet het kind het masker 'perfect ouderschap'?

Bij hooggevoelige ouders, vraag gewoon eens hoe ze die sensitiviteit inzetten bij het opvoeden? Is het een kracht (goed aanvoelen wat zoon/dochter nodig heeft) of eerder een last (overprikkeld raken door alle adviezen)? Wat zou hen helpen om steviger in de schoenen te staan?
 
Opvoeden is een leerproces. Mensenwerk. Gelukkig maar :)