Jaren geleden heb ik eens een cursus mindfulness gedaan. Vond het interessant en heb de focus op mijn ademhaling bijvoorbeeld ook zeker kunnen gebruiken op lastige momenten, tijdens een wortelkanaalbehandeling bijvoorbeeld :)

Maar erdoor geraakt werden, nee.. Ik zag het meer als een van de zeer vele meditatietechnieken en -tools die er zijn. Zo heb ik sinds mijn studie (dan praat je dus over ruim 20 jaar geleden, slik) nog heel veel geprobeerd, van raja yoga tot mantra meditatie tot de Headspace-app. En dan nog verschillende soorten yoga en qigong. 
Dat vele proberen kan iets zeggen over het feit dat ik als introverte HSP een paar extraverte trekjes heb en verveeld raak als ik iets lang doe of wel onder de knie heb, maar ik zie het meer als een zoektocht naar een manier om maar van die kwebbelende aap in m'n hoofd af te komen.

Ken je die aap? Zie onderstaand filmpje. 

​Anyway, terug naar mindfulness dus. Nu pas, in de coronacrisis van de afgelopen maanden, ervaar ik goed wat het voor me doet als ik 'dat wat is' kan accepteren.

​In het begin probeerde ik nog van alles om te ontsnappen aan gevoelens van verlies van structuur, angst voor het virus, overweldigd worden, controleverlies, onbehagen onbehagen over het gedrag van mensen die geen afstand houden, etc. 

En toen kwam mindfulness weer om de hoek. Een vriendin vertelde dat ze er veel baat bij heeft. Ik was alweer vergeten dat ik die cursus ooit gedaan had maar er gingen wat belletjes rinkelen. Toeval bestaat niet, toch..? Heb een oud boek erover gevonden en ben weer gaan zitten. Want je moet het vooral doen natuurlijk ;) 

Elke ochtend om 07:45 uur: adem in, adem uit. Zien wat er gebeurt. Wat je voelt. Wat je hoort. Wat je denkt. Welke gedachten je proberen af te leiden.
En dat allemaal niet proberen te veranderen. Geen oordeel vellen. Gewoon laten zijn. Adem in en adem weer uit.

Is het gemakkelijk? Neuh, niet echt. Het is blijkt best lastig om te concentreren. Om een stijve rug, slapende benen, gedachten, pijntjes en verbouwingsgeluiden zonder oordeel te laten 'zijn'.
Maar toch, we zijn een paar weken verder en ik betrapte me vanmorgen erop dat het best lukte. Dat ik rustiger word. Niet meer 80 x per minuut wordt afgeleid en mezelf weer terug leid naar de focus op ademhalen, maar misschien nog maar 10 x. Dat is winst :)

Volgens mij zijn HSP wel gebaat bij mindfulness. Zeker gezien de hoeveelheid extra prikkels die we opmerken, en waar we geneigd zijn op te reageren. Ook met het oog op onze diepgaande verwerking van alles wat we meemaken, voelen en opmerken en de vele meningen, twijfels en vragen die we hebben. 

Het vergt wat training. Ik ga je niet vertellen dat het effect meteen voelbaar is na een eerste keer. En misschien is dit niets voor jou maar doe je liever iets actiefs om rustiger te worden. Maar mocht je op zoek zijn naar een manier om om te gaan met de emotionele corona-rollercoaster, zou je eens kunnen kijken of dit helpt? Let me know!

Nou daar was 'ie dus opeens: m'n 'demon' of de 'black dog', de 'dragon'.. Hoe noem je het zware gevoel dat je al een tijdje voelt aankomen maar dat je dan toch nog onverwachts kan overspoelen?

Waar ik me in het begin van de lockdown nog best staande hield door een ochtendritueel van 's ochtends in alle vroegte gaan wandelen, veel schrijfwerk en niet te veel nieuws kijken, greep het me vorig weekend opeens bij de strot.

Totale overprikkeling. Meltdown. En het idee dat corona een grote test is: blijf ik staan of niet? Ken je dat gevoel?

Geen ontsnappen aan..
Op een wandeling na kun je nergens heen, er valt niet te ontsnappen aan  buren die dit een perfecte week vinden om elke dag urenlang te boren en drillen, dag na dag.

Ook niet aan de keukenafvoer die we zelf niet meer ontstopt krijgen en waar we al wekenlang mee aanmodderen. Er moest een loodgieter bij komen. Voor mij met een erfelijke longaandoening best eng, voor het eerst in twee maanden iemand in huis en dan iemand die waarschijnlijk bij heel veel mensen thuiskomt. Wat als...? Stel dat...? 

Op het werk van mijn man zijn veel zieken. Eng. Nog spannender als die loodgieter. Maar wat ook aan me vreet, is dat het gegeven dat daar meer zieken zijn totaal niet matcht met de optimistische toon op de persconferentie laatst waarin werd aangekondigd dat maatregelen wel versoepeld kunnen worden.

Koorddansen
De spanning bouwde zich dus aardig op de afgelopen weken. Ik mis m'n familie, vrienden en het 'normale' leven. Voelde me als een koorddanseres, die uit alle macht probeerde in balans te blijven..

Zaterdagmiddag opnieuw herrie van verbouwende buren en toen lazerde ik dus keihard van dat hele dunne koord af. Dan kan ik nog zo intuïtief zijn, ik kon echt even niet bij m'n innerlijke rust ;)

Insta
Sociale media zijn vaak voor 'happy-happy-joy-joy' posts natuurlijk, maar ik heb alles eruit gegooid in een Instapost. Omdat ik het kwijt wilde maar ook omdat ik vast niet de enige ben die er wel eens doorheen zit.

Het is gewoon shit, je familie en vrienden niet of nauwelijks zien, afstand houden, elke dag een update van zieken en overleden mensen, niet meer zonder nadenken met de tram, niet meer argeloos een supermarkt in lopen, thuiswerken e.d..

HSP
Als HSP zijn we gevoeliger voor geluid (grrr....) maar voelen we ook onrust of frustraties van anderen sterk, worden we vaak meer dan niet-HSP geraakt door afwijken van dagelijkse structuur en slecht nieuws.

En dat mag. Terug naar mijn eigen week: hoe meer ik mezelf streng toesprak: "kom op, een verbouwing duurt niet eeuwig", of "stel je niet aan, wat is de kans dat een loodgieter het virus bij zich draagt?", hoe slechter ik me voelde.

Door streng tegen jezelf te zijn en te vinden dat je je niet mag aanstellen, val je jezelf dubbel aan. Je voelt je naar, bent bang of boos en gaat jezelf dan ook nog straffen daarvoor. 

Hoe voelde ik me dan beter?
Wat deed ik verder die zaterdagmiddag? Ben op het balkon gaan zitten want daar had ik minder last van het geboor en gedreun. Oortjes in met mijn favoriete muziek, lavendelplantjes naast me in volle bloei. Geurden heerlijk en waren een pretpark voor bijen. Daarnaar kijken. Een boekje, kop thee en een reep chocolade erbij. En verder gewoon maar een paar keer diep in en uit ademhalen. 

Geen urenlange wandeling (had ik 's ochtends al gedaan), geen quick-fix, niets bijzonders. Maar het hielp. In het moment zijn. Accepteren dat het nu eenmaal is zoals het is. Dat ik zoveel voorzorgsmaatregelen kan nemen als ik wil, maar het risico niet 100% kan uitsluiten. Erop vertrouwen dat de badkamer van de buren heus wel een keer af zou zijn. En ondertussen maar een beetje lief zijn voor mezelf dus.  

Het bijzondere was dat ik n.a.v. Insta lieve appjes en telefoontjes kreeg van mensen die het herkenden, me een hart onder de riem wilden steken. Verbinding dus, zelfs in tijden van lockdown 🌷

Hoe gaat het met je? We zijn nu een aantal weken in een "intelligente lockdown" en hoe houd je jezelf? 

Kun je de verschillende petten die je op hebt nog goed ophouden nu je je vooral op 1 locatie bevindt?
Want dat is het, nietwaar? Het is niet alleen het feit dat we niet zomaar even naar een verjaardag kunnen of dat boodschappen doen nu een 'heisa' is. Het is zelfs niet eens alleen het nieuws over nieuwe IC-opnames en overleden mensen elke dag. Het is het gegeven dat alle verschillende 'rollen' die je normaalgesproken scheidt over verschillende tijdstippen en verschillende locaties (kantoor, thuis, het schoolplein, het voetbalveld, je sportclub), nu samenkomen op één locatie. En continu.

Je bent -24/7- vrouw, moeder, dochter, vriendin, werknemer, collega,  plaatsvervangend leerkracht en sportmaatje vanuit één plek. En je wilt liefst natuurlijk nog een beetje tijd om "je zelf" te zijn. Ik ga voor het gemak uit van vrouwen maar hetzelfde geldt voor mannen.

Hoe doen we dat als HSP?
Deze periode gaat nog even duren, zeker tot en met de meivakantie waarschijnlijk. En hoe komen we die tijd goed door, zonder dat je elkaar van frustratie de hersens inslaat of jezelf compleet voorbij loopt?

HSP passen zich ogenschijnlijk gemakkelijk aan omstandigheden. Ogenschijnlijk, want we ervaren dezelfde hobbels als anderen maar uitten het meestal niet zo. Willen gezinsleden of collega's, die het ook moeilijk hebben nu, niet lastig vallen met onze angst, overprikkeling, of behoefte aan 'me-time'. Toch is het juist nu belangrijk om uit te spreken hoe het met je gaat en wat je nodig hebt.

Iedereen heeft andere 'coping mechanismes', ook in dit soort omstandigheden. De een zoekt constant gezelschap, de ander is liefst alleen, de een gaat klussen, de ander kijkt de hele dag Netflix. We moeten allemaal leren omgaan met "het onbekende".
De ene manier van coping is niet minder of meer waard dan de andere. Dus geef aan wat je ervaart en waar je behoefte aan hebt: "ik wil vanmiddag graag ongestoord een half uurtje muziek luisteren, wandeling maken, .... Daarna kijk ik mee met je huiswerk, ben ik er voor je, ...." 

Is ruimte innemen iets waar je altijd moeite mee hebt gehad? Zie dit dan als de perfecte gelegenheid om te oefenen :)