Samen met een groep Amerikaanse en Australische HSP coaches zit ik in een Zoom-groep waarmee we eens in de twee weken bij elkaar komen. Elkaar op de hoogte brengen van nieuws & ervaringen uitwisselen. Heel fijn vind ik dat, sowieso om te kunnen sparren met collega's maar vooral om het internationale aspect. 

Wat je ziet is dat we, ook al zitten we duizenden kilometers uit elkaar, vaak in dezelfde periode met soortgelijke thema's te maken krijgen. 
Afgelopen week ging het over de emotionele rollercoaster waar we allemaal op een of andere wijze in zaten. Wijzelf maar ook de HSP die we begeleiden. De collectieve energie is in 2020 behoorlijk heftig. En als HSP is het belangrijk om jezelf in de gaten te houden. Overprikkeling is niet altijd overduidelijk. Soms zijn er allemaal kleine signaaltjes die afzonderlijk niet zoveel voorstellen maar alles bij elkaar een behoorlijke aanslag op je energievoorraad zijn.

Wat merk je dan?
Hoe merk je dan dat het je te veel is? Bijvoorbeeld aan, wat een van mijn collega's 'dress rehearsal-gesprekken' noemt. Imaginary conversations. Gesprekken die je in je hoofd voert met mensen die je hebben geraakt of getriggerd. Steeds opnieuw, herhaling op herhaling. Je wordt er helemaal gek van en tegelijkertijd kun je niet stoppen. Ken je dat?

Je voelde je getriggered, onheus bejegend of geraakt maar op het moment dat het gebeurde, viel je stil en lukte het je niet goed om te reageren. Misschien omdat je het niet verwachtte, of omdat jullie zover van elkaars beleving afstonden dat je geen idee had hoe de kloof te overbruggen. Of misschien had je al zoveel op je bord dat dit er niet meer bij kon.

Nog niet verwerkt
Bij HSP is zo'n gesprek echter niet zomaar weg, het blijft spoken. Je bent geraakt en dat gaat diep, net als alle emoties bij HSP diepgaand verwerkt worden.

Pijnpunt
Het feit dat je geraakt wordt, ligt bij jou. Wat is dat pijnpunt? Dat moet je onderzoeken. Dat vinden we echter lastig want het kan ook een emotionele beerput opentrekken. Dus wat doet je ego? Dat beschermt je. We kijken niet naar binnen, maar naar die ander. Die zit fout, die is bot, die is zelf hartstikke druk en heeft niet het totale plaatje, die is chagrijnig, begrijpt jou niet, ga zo maar door. Herkenbaar?

Oefenen
In plaats van onze eigen psyche te onderzoeken, of erop te vertrouwen dat alles in een volgend gesprek goed zal worden uitgesproken, gaan we ons in ons hoofd verdedigen, uitleggen, om ons heen slaan en gesprekken 'oefenen'. Niet 1 of 2 keer, nee, wel 1000 keer. Steeds worden we weer boos, verdrietig, teleurgesteld, gefrustreerd.

De realiteit
Gaat het uiteindelijke gesprek dan tenminste wel zoals we hebben bedacht? Nee, in 99% van de gevallen niet :) De ander reageert niet helemaal zoals we dachten, of er zijn nieuwe omstandigheden, of er is een spoedklus en we spreken onszelf toch niet uit, of ...

Wat kun je nou doen? 
Als je merkt dat je dit soort imaginary conversations hebt en als een muis in een rad steeds maar door blijft rennen?

1) Stop. Vraag jezelf: "Is dit nuttig?"
Helpen de herhaalde gesprekken in je hoofd of raak je alleen maar meer over je toeren?"

2) Onderzoek je gedachten.
Klopt het wat je denkt? Weet je dat 100% zeker? 

3) Schrijf het 1 x op. Spreek het 1 x in op een voice recorder en luister het af.
Laat het vervolgens daarbij.

4) Onderzoek waarom je zo geraakt bent.
Ja, dat kan vervelend zijn en pijnlijke stukken boven brengen. Maar als je jezelf goed leert kennen, voorkomt het dat je een volgende keer weer zo van slag bent. 

5) Zoek manieren om te ontspannen en ontladen.
Dit soort denkbeeldige gesprekken die maar blijven doorgaan zijn vaak een teken van overbelasting en overprikkeling. Zorg voor jezelf, doe iets dat je energie geeft.

6) Vertrouw erop dat je echt wel de juiste woorden zult vinden als de gelegenheid zich aandient het er nog eens over te hebben met de ander, in real life :)

Nog even dit, daar hadden we het ook over namelijk, hoe de Jerusalema Challenge een fantastisch voorbeeld is van hoe we wereldwijd onderling verbinding creëren op een leuke, positieve manier. En soms zelfs gebruiken om op een originele manier personeel te werven zoals het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven :)

Als HSP hebben we vaak heel goed door hoe het gaat met de mensen om ons heen. We voelen spanning aan, bij onze naasten, op het werk of in het klaslokaal en we zijn gevoelig voor wat je 'collectieve energie' zou kunnen noemen: hoe gaat het in de maatschappij als geheel. Dit geldt net zozeer voor volwassenen als voor kinderen, overigens.

HSP kunnen veel betekenen voor de mensen om hen heen: we brengen nuances aan waar in zwart-wit wordt gedacht, bieden een luisterend oor, we breken spanning met een grap en slaan - in figuurlijke zin dan nu ;) - een arm om iemand heen die het moeilijk heeft. 

Dit doen niet-HSP ook, zul je zeggen misschien. En dat klopt natuurlijk! Het grote verschil is alleen dat iemand die niet hoogsensitief is, zichzelf niet zo snel vergeet en op tijd aanvoelt wat hij/zij zelf nodig heeft. Een time-out neemt en lekker gaat ontspannen, het probleem van de ander wel aanhoort, maar niet zodanig opneemt in z'n systeem dat de emoties van die ander voelen als eigen emoties. 

HSP zijn van nature zo op de buitenwereld gericht dat ze zichzelf wel compleet kunnen vergeten. Vermoeidheid of overprikkeling pas voelen op het moment dat het te laat is. Op het moment dat ze nauwelijks nog geluid kunnen verdragen, al een tijd lang vooral angst of somberheid ervaren, niet goed meer slapen, of somatiseren.

Het is voor HSP (en HSK) belangrijk om te leren dat we voor eerst ons zelf mogen, sterker nog: moeten, zorgen. Al is het alleen maar omdat we anderen alleen goed kunnen helpen als we zelf voldoende energie hebben, goed uitgerust zijn en goed in onszelf geankerd.

Vaak leggen we de prioriteit bij de ander en vinden we het lastig om onszelf op de eerste plaats te zetten. Maar wie zijn/haar taak is het eigenlijk om voor jou te zorgen? Wie voelt beter dan jijzelf wat je nodig hebt? 

Als we hoogsensitieve kinderen al zouden kunnen leren dat ze best wat meer op zichzelf mogen letten? Dat ze niet de problemen van een ander hoeven over te nemen? Dat het ok is als je op je eigen energie let?

Als we als HSP wat minder bezig zouden zijn met hoe onze partner, vader, moeder, werkgever of vriendin zich voelt, en wat meer met hoe wij onszelf het beste staande kunnen houden? Als we ons iets vaker zouden afvragen: wat helpt mij nu het meest? Waar heb ik behoefte aan? En daarvoor zouden kiezen..

Heb je behoefte om hier hier eens over te sparren met me, neem gerust contact op!