In de loop van een dag ervaren we veel prikkels. We krijgen energie van anderen als we plezier hebben, en we geven energie weg. Doordat we overvraagd of ondervraagd worden, door te piekeren, door drukte om ons heen of een volle agenda, door peer pressure, sociale media.. Iedereen heeft zo z'n eigen triggers en 'energieslurpers'.

Ook hoogsensitieve kinderen geven veel energie weg. Op school, bij vriendjes, tijdens zwemles, bij de BSO of thuis. Ze zijn er zich nog niet van bewust en/of kunnen het -afhankelijk van de leeftijd- meestal niet benoemen. Maar je kunt het als volwassene merken aan stuitergedrag of juist behoefte aan alleen zijn, veel meer piekeren, grotere onzekerheid of misschien vermoeidheid.

Het helpt om op te schonen. Ik heb onlangs mijn site en blogs opgeschoond, de meest gelezen artikelen zijn blijven staan, anderen heb ik verwijderd. Een voorbeeld. Net zoals dat je eens in de zoveel tijd door je kledingkast gaat of de garage opruimt.

Energie kun je ook opschonen. Ook met (jonge) kinderen. Klinkt dat 'zweverig'? Dat is het toch niet. Herken je niet dat iets dat je heel erg heeft beziggehouden pas echt uit je systeem is als je het hebt opgeschreven? Er zijn mensen die foto's verscheuren na verbroken relaties of oude brieven -nu e-mails vermoed ik :)- weggooien als een vriendschap voorbij is, etc.

Tip!
Door elke dag bewust af te sluiten (samen met een kind) wordt energie opgeschoond.

• Ouders kunnen bijvoorbeeld tijdens het douchen met hun zoon of dochter visualiseren dat alle gebeurtenissen en gesprekken van die dag wegspoelen met het water, misschien zelfs door die gebeurtenissen te benoemen.
• Je kunt een douche visualiseren en het kind de kleur(en) van het douchewater laten bedenken. Maak er een spelletje van, bedenk zelf je eigen douchekleur of vertel wat er bij jou door de afvoer wegspoelt.
• Laat een kind opschrijven wat hem/haar dwars zat die dag en verscheur daarna het papier.
• Spreek in bed hardop uit "deze dag is voorbij, ik heb mijn best gedaan, nu laat ik het los en ga ik uitrusten", of iets anders in die trant.

Het zijn maar een paar voorbeelden. Ga gewoon eens ontdekken wat bij het kind aansluit. Zelfs als dit allemaal wat ver van je bed lijkt, kun je het allicht eens proberen, zeker als kinderen slecht slapen. There's no harm in trying :)

Met hooggevoeligheid word je geboren. Voor de goede orde: hooggevoeligheid is niet hetzelfde als prikkelgevoeligheid. Waar het bij hooggevoeligheid om gaat - het onderscheidende kenmerk - is de diepgaande verwerking van informatie. 

Je kunt op latere leeftijd prikkelgevoeliger worden, bijvoorbeeld tijdelijk in een periode van veel spanningen en stress of als gevolg van een trauma. Maar dan spreken we niet van hooggevoeligheid. 
 
Zo'n 15% van de baby’s is hooggevoelig. Het herkennen is echter lastig op die leeftijd. Elke baby huilt, elke baby reageert (als alles goed is) op signalen van de omgeving en je kunt als ouders of professionals niet goed bepalen of de verwerking van prikkels meer tijd & energie kost. Naarmate een kind ouder wordt, kun je hoogsensitiviteit herkennen en gedrag beter verklaren. De eigenschap is er niet opeens, we gaan 'm herkennen. 
 
Hoogsensitiviteit is niet allesbepalend voor gedrag. Ook andere factoren als opvoeding, fitheid en omgeving spelen een rol.
In de puberteit, als de hormonen door je lijf gieren, ben je niet alleen hoogsensitief maar ook gewoon een tiener, net als leeftijdsgenoten. Je ontwikkelt je karakter, je zelfbeeld, leert op eigen benen staan en hoe je je het beste kunt voorbereiden op toetsweken, je krijgt te maken met groepsdruk, sociale media, e.d.  

Net als bij baby’s kan het lijken alsof de hoogsensitiviteit bij tieners opeens in meer of mindere mate aanwezig is. De tiener die in skinny jeans en strakke truitjes met elastiek in de mouwen loopt, de ene na de andere sociale activiteit plant en naar dance festivals gaat, lijkt misschien niet hoogsensitief maar is het nog wel. De tiener die zich juist afsluit van zijn/haar omgeving omdat schooldagen en proefwerken veel energie kosten, is niet ‘erger hooggevoelig’ dan een paar jaar eerder maar wordt misschien overvraagd.
 
Balans is het toverwoord. De drukke tiener heeft ook ‘oplaadtijd’ nodig, de ‘stille’ tiener kan juist baat hebben bij gezelschap in ontspanning, zoals sport. Niet elke hooggevoelige tiener heeft hetzelfde nodig en reageert hetzelfde. Daarom; kijk naar het individuele kind, andere karaktereigenschappen, de omgeving en de levensfase waarin hij/zij zich bevindt, niet naar het label hoogsensitiviteit.
 
De hooggevoeligheid is een eigenschap die als ‘t ware mee beweegt met je leeftijd. Als kleuter loop je tegen andere dingen aan dan als tiener en als tiener weer tegen andere dingen dan als volwassene.  

In deze blog zet ik aan de hand van Q&A's drie relevante inzichten uit wetenschappelijk onderzoek naar hoogsensitiviteit op een rijtje, met daarbij een vertaling naar jouw dagelijks werk.

Question: is er een goede test om aan te tonen of iemand HSP is?
Answer: ‘de’ test voor hoogsensitiviteit bestaat (nog) niet
Hooggevoeligheid is geen (DSM-V)diagnose en er is helaas nog steeds niet één algemeen erkende test om vast te stellen of je HSP bent. Jarenlang werd de zelfrapportagelijst van Elaine Aron beschouwd als het middel om erachter te komen of iemand hoogsensitief is. 

Kritiek op de lijst van Aron:

• een aantal eigenschappen die zij noemt, zien we ook bij mensen met een autisme spectrum stoornis. 
• Aron benadert de eigenschap hooggevoeligheid vooral vanuit een negatieve insteek (‘last hebben van..’). 
• de score wordt lager naarmate je als HSP beter met de eigenschap leert omgaan (en je bijvoorbeeld beter kunt afsluiten voor prikkels of deze vermijdt), hierdoor lijkt het alsof je dan niet hooggevoelig (meer) bent. 
• last but not least: volgens sommige wetenschappers, zoals professor dr. Elke van Hoof (Vrije Universiteit Brussel) is eenmalig 23 vragen beantwoorden bij lange na niet voldoende om vast te stellen of iemand HSP is.
  
  

 Die kritiek is niet onterecht, zoals ik ook aangeef in trainingen. Het punt is echter dat er nog geen andere algemeen geaccepteerde en gehanteerde test is. Wetenschappelijk onderzoek wordt gedaan vanuit verschillende disciplines, zoals ontwikkelingspsychologie, persoonlijkheidspsychologie en neurologie. Het is afhankelijk van de discipline, de opzet en het soort onderzoek (zelfrapportages, hersenscans, observaties) welke maatstaven worden gebruikt om hoogsensitiviteit te bepalen. Voor de niet-wetenschapper betekent dit dat je hier (vooralsnog) weinig houvast vindt. 
 
Wat betekent dit voor jouw werk?
Wil je weten of een kind hooggevoelig is of hierover met ouders in gesprek?

• Allereerst: zorg dat je helder krijgt waarom het vermoeden van hooggevoeligheid bestaat. 
  Waarop baseer je/baseren de ouders dat? Wat hoop jij/hopen de ouders op te lossen als bekend is of er sprake is van hooggevoeligheid?
• Pak de reader erbij en kijk ook naar de eigenschappen van extraverte kinderen. Bespreek de eigenschappen met meerdere mensen, herken je allemaal gedrag van het kind? 
• Wat de uitkomst ook is, maak de hooggevoeligheid niet allesbepalend. Het is slechts één aspect dat van invloed is op gedrag. 

 
Question: kun je ook  'een beetje' hoogsensitief zijn?
Answer: nee
Een vraag die me tijdens trainingen regelmatig wordt gesteld: is hoogsensitiviteit een soort spectrum? Kun je meer of minder hooggevoelig zijn, of hooggevoeliger worden naarmate je ouder wordt bijvoorbeeld?
 
We weten dat hooggevoeligheid een aangeboren eigenschap is (onderzoek van Chen et al. & Licht et al. 2011, geen link beschikbaar). Het is niet iets dat je in de loop van je leven ‘opdoet’. Rest de vraag of het een eigenschap die je in meer of mindere mate kunt hebben.

In 2012 hebben Franziska Borries & Fritz Ostendorf onderzocht of je sensory processing sensitivity moet beschouwen als een dimensionale eigenschap of een categorische. 
Met andere woorden: kun je ook ‘een beetje hoogsensitief’ zijn? De resultaten lieten duidelijk zien dat het gaat om een categorische eigenschap. Je bent het of je bent het niet. 
 
In 2017 hebben Michael Pluess et al. eveneens onderzoek gedaan en hij maakte op basis van de resultaten grofweg een driedeling: een minderheid van de mensen is helemaal niet sensitief - de grote meerderheid is ‘normaal sensitief’ - en tot slot is een minderheid hoogsensitief. Ook uit dit onderzoek bleek niet dat mensen hooggevoeliger kunnen worden of ‘een beetje’ hoogsensitief kunnen zijn.
 
Wat betekent dit voor jouw werk?
Deze vraag of HS een spectrum is, raakt zijdelings aan het misverstand dat HS alleen gaat over prikkelgevoeligheid. Merk je dat in gesprekken met collega’s of ouders hierop de nadruk wordt gelegd, dan is het de moeite waard om te onderzoeken of het betreffende kind echt hoogsensitief is of alleen (tijdelijk) prikkelgevoeliger. 

• Wat is de oorzaak van het gedrag? 
• Gaat het alleen om gevoeligheid voor zintuiglijke prikkels? 
• Blijkt hoogsensitiviteit ook uit andere gedragskenmerken?

 
Question: zien HSP echt sneller in het maken van een test?
Answer: ja, maar..
Jadzia Jagiellowicz onderzocht in 2011 als eerste of er een verband is tussen hoogsensitiviteit en scores bij een visuele opdracht. Ze liet proefpersonen sets van dezelfde plaatjes zien en vroeg: is er een verschil? En zoja, wat is het verschil? 

Sommige sets verschilden duidelijk, bij sommigen was het verschil heel subtiel, bij andere sets was er geen verschil tussen de plaatjes. Terwijl de deelnemers aan het onderzoek de plaatjes bekeken, werden hersenscans gemaakt. 
 
HSP zagen sneller of er een verschil was en zoja, wat dan het verschil was en er was meetbaar meer activiteit in de hersendelen die verantwoordelijk zijn voor het verwerken van complexe visuele prikkels, dan bij andere proefpersonen. 

Ook uit ander onderzoek (Friederike Gerstenberg, 2012) blijkt dat HSP taken sneller kunnen verrichten.

Maar...
Na afloop rapporteerden de HSP wel meer vermoeidheid en overprikkeling in vergelijking met de controlegroep. Ze hadden meer 'hersteltijd' nodig.
 
Wat betekent dit voor jouw werk?
Werk je in het onderwijs, of geef je kinderen anderszins tests of taken, houd er dan rekening mee dat het hooggevoelige kinderen door de extra hersenactiviteit die optreedt bij het maken van een opdracht, letterlijk meer energie kost om opdrachten uit te voeren. 

Na het maken van een test of uitvoeren van een taak hebben ze meer tijd nodig om te ontladen; ofwel door rust op te zoeken (introverte HSK), ofwel door juist even (fysiek) actief te zijn (extraverte HSK). 

Faalangst is een complexer fenomeen dan alleen angst om niet goed te scoren voor een toets. Het wordt vaak gekoppeld aan schoolprestaties maar zit eigenlijk dieper. Het gaat om de angst niet te voldoen, tekort te schieten. In allerlei situaties, intellectueel maar ook sociaal bijvoorbeeld. In deze blog alle aspecten aanstippen gaat te ver, maar houd in gedachten dat het meer betreft dan alleen schoolprestaties.

Faalangst is vooral herkenbaar op het moment van examens of toetsen. Vaak gaan die periodes gepaard met grote druk, omdat er op school wekenlang naar toe wordt gewerkt of zelfs aandacht aan wordt besteed in het nieuws, zoals bij de CITO of eindexamens. Door die druk kan het voor een (hooggevoelig) kind voelen alsof zijn/haar complete eigenwaarde afhangt van de score die wordt behaald.
​
Los van het eigen streven naar perfectie, speelt dat hoogsensitieve kinderen meer dan andere kinderen aanvoelen welke verwachtingen anderen (ouders, leerkrachten) van hen hebben. Ze voelen ook de teleurstelling van anderen als ze niet voldoen aan verwachtingen. Dat zorgt voor spanning, niet alleen achteraf als ze misschien inderdaad een lager cijfer hebben gehaald, maar ook voorafgaand aan het examen of werkstuk. 

Passieve faalangst
Je ziet dat sommige kinderen uit angst niet eens willen beginnen aan een taak of opdracht; ze zijn er niet van overtuigd dat ze een goed (genoeg) cijfer kunnen halen, dus laten ze het liever bij voorbaat al zitten. Dan ervaren ze in elk geval niet het gevoel van teleurstelling bij een laag cijfer.

Actieve faalangst
Andere kinderen kunnen nauwelijks stoppen met leren en oefenen, willen alles juist tot in de puntjes hebben voorbereid, en blijven lesstof herhalen en herhalen. Ook bij hen speelt faalangst: met een ‘gewone’ voorbereiding redden ze het niet bij een test, denken ze.  

Signalen

• Uitstelgedrag
• De ‘clown’ uithangen, alles om de aandacht af te leiden
• Niets nieuws willen proberen (denk aan sporten, nieuwe spelletjes)
• Perfectionisme, nooit tevreden zijn met eigen (huis)werk
• Buikpijn, transpireren, hangerig worden of wit wegtrekken op het moment dat er een prestatie wordt verlangd

Tips!

• ’Praise the effort, not the result’ 
  E zijn ouders die een kado beloven als er een bepaalde cito-score of eindexamencijfer wordt behaald. Lief bedoeld, maar hoeveel druk legt dat niet bij een kind?
  Natuurlijk is het fijn als je kind scoort met voetbal of een 10 voor z'n/haar werkstuk haalt. En dat mag je prijzen, maar is een kind faalangstig, benadruk dan vooral ook de moeite die het ergens voor gedaan heeft.
  
  
• Bouw aan zelfvertrouwen: 
  • door jouw vertrouwen uit te spreken dat een kind iets nieuws kan (leren).
  • door het kind er bijvoorbeeld aan te herinneren dat de eerste keer leren fietsen/zwemmen e.d. ook eng was maar dat dat nu toch heel goed gaat.
  • door te laten merken dat de eigenwaarde van een kind niet afhangt van een cijfer.  
    ​
• Let op het voorbeeld dat je geeft: hoe belangrijk zijn prestaties? Of gaat het om het proberen, het plezier dat je ergens aan beleeft?

In mijn trainingen kom ik het nogal eens tegen: professionals die van ouders (of jongeren zelf) horen dat hun kind iets niet kan (mee)doen omdat ze “HSP hebben”. De vraag aan mij is dan of het klopt dat een hoogsensitief kind inderdaad beter kan worden ontzien.

Standaard begint mijn antwoord met 'Nee'
Dat je hooggevoelig bent – HSP staat overigens voor HoogSensitief Persoon en is niet iets dat je hebt, zoals een aandoening of ziekte, maar dat terzijde – betekent niet per definitie dat je dan maar beter niet kunt meedoen met de gymles, niet naar een verjaardagsfeest kunt gaan, niet op een teamsport kunt of geen normaal onderwijs kan volgen. Echt niet.

Hooggevoeligheid is geen aandoening, geen stoornis! Het is niet iets dat je belemmert in het leven of iets waardoor je moet worden ontzien. 

Waar gaat het wel om?
Hooggevoelige kinderen/jongeren reageren sterker op prikkels, zie onder meer dit artikel van Bianca Acevedo, Elaine Aron e.a. In de huidige maatschappij waarin we (allemaal!) enorm veel prikkels op ons afkrijgen, 24/7 en overal waar we zijn, is het belangrijk om hoogsensitieve kinderen te leren omgaan met hun gevoeligheid.

Niet lekker in je vel zitten komt niet door de hoogsensitiviteit maar door overprikkeling
Hooggevoelig zijn, kan inderdaad betekenen dat je als kind liefst snel weer vertrekt van oma’s gezellige verjaardagsfeestje als je een hectische week hebt gehad op school en op de heenweg 1,5 uur in de file hebt gestaan terwijl mama zakelijk telefoongesprekken voerde via de bluetooth speaker. Het houdt echter niet in dat je per definitie nooit naar (oma’s) verjaardagen kunt gaan.

Het kan betekenen dat je meer last hebt van chemische luchtjes en daardoor liever schoonmaakt met groene zeep in plaats van anti-kalkspray of dat je een raam openzet terwijl je poetst. Het betekent niet dat je maar nooit meer je badkamer moet schoonmaken.

Overvolle klassen of een drukke naschoolse agenda zijn een behoorlijke uitdaging voor hooggevoelige kinderen. Ze zijn echter net zo min gebaat bij ‘pushen’ voor ze eraan toe zijn, als bij ‘afschermen’ voor alles wat eventueel een prikkel zou kunnen zijn. Is een klas druk en heeft een kind moeite om zich te concentreren op een proefwerk dan kan een koptelefoon natuurlijk even uitkomst bieden, maar zet niet preventief een headset op omdat het kind hooggevoelig is. Kijk per situatie wat het beste is.

Niet afschermen
Wat we creëren door hoogsensitieve kinderen van jongs af aan voor allerlei prikkels af te schermen – ook al is dat met de beste bedoelingen – is dat ze steeds minder prikkels kunnen hebben, zich gaan verschuilen achter anderen die het beter weten en steeds minder durven. Dat afschermen doen niet alleen zogenaamde 'curling ouders', ook professionals hebben soms het idee dat ze HSK helpen als ze bij voorbaat al prikkels verminderen, zonder dat sprake is van overprikkeling.

Door prikkels preventief te gaan vermijden wordt de wereld steeds enger, grootser en vol potentieel uitputtende situaties of mensen. Maar de wereld is niet bar en boos, en “de ander” is er niet altijd om voor jou te bepalen wat je wel of niet moet doen. 

Hooggevoelige kinderen moeten zelf leren ontdekken wat hun triggers zijn en wat ze kunnen doen bij overprikkeling. En bij dat proces hoort dat je wel eens overprikkeld raakt. 

Leren omgaan met prikkels is als leren fietsen: door naar anderen te kijken, leer je het niet. Het is een kwestie van zelf proberen! Aan de slag met zijwieltjes, vallen en weer opstaan. Net zo lang totdat je het kunt.

 
In de NRC van 21 september stond een interview met Damiaan Denys, voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie, psychiater in het AMC en hoogleraar Psychiatrie aan de UvA, over onder meer de (werk)druk binnen de GGZ.

Een verfrissend interview vond ik en het raakt iets waarover ik de afgelopen maanden meerdere keren heb gesproken met mensen: de verwachting dat het leven ‘maakbaar’ is. Dat idee (jij hebt de controle) kan HSP/HSK compleet overprikkelen. Want als het leven tegenzit, ligt het dan aan jou? Had je iets moeten voorkomen, doen, veranderen, wijzigen?

Voor de duidelijkheid: ik heb het niet over je verantwoordelijkheid niet nemen. Zoals ik in een vorige blog schreef, is hooggevoeligheid zeker geen reden om maar niets te proberen of ontzien te worden. Maar in de ‘maakbaarheid-gedachte‘ is weinig tot geen ruimte voor “soms gebeuren dingen nou eenmaal”.

Je moet werken aan vriendschappen, aan jezelf en je positie in het leven. Burn-out klachten? Dan had je maar meer vrije tijd moeten plannen of beter moeten luisteren naar advies. Ziek? Dan had je vaker moeten gaan trainen, gezonder moeten eten, positiever moeten denken, etc. 

Denys zegt onder meer:  
„De eisen die men stelt aan het leven zijn te hoog. Jonge meisjes willen allemaal mooi zijn, sociaal én slim. Dat is echt alleen weggelegd voor een elite – de allersterkste groep. Het pad van ‘normaal’ zijn – succesvol, alles onder controle hebben – is zo vernauwd dat velen eraf vallen en dus ‘iets’ hebben. Het ís niet normaal om mooi en succesvol te zijn en alles onder controle te hebben. Het is normaal om soms bang te zijn, ongelukkig, verdrietig, dom, je te vervelen en soms eenzaam te zijn.”

Hiermee legt hij de vinger op de zere plek. We verwachten en eisen veel van onszelf, van anderen en van ‘het leven’. Zijn van slag als iets anders loopt dan gepland. Willen het leven in de hand hebben in plaats van het leven “leven”, met alle ups & downs die erbij horen.

Hoogsensitieve personen zijn perfectionisten, stellen hoge eisen aan anderen maar vooral aan zichzelf. Als kennissen, collega’s en vrienden hun ideale leven leiden, getuige bijvoorbeeld de posts op sociale media, dan moet ik dat toch ook kunnen..?

Help! 
Mijn leven bestaat niet alleen uit gezellige etentjes, elke week nieuwe kleding en schoenen om op Instagram te delen, feestjes waar ik tot laat in de nacht heb gedanst, concerten, vakanties e.d.. 
Doe ik er dan wel toe? Doe ik iets fout? Hoe kan het dat ik mijn leven niet zo op de rails krijg als mensen in mijn omgeving? Wat moet ik veranderen aan mezelf, mijn hobby, mijn financiële situatie, mijn sportgewoonten, mijn opleiding, mijn vrienden, om ook zo’n perfect en ideaal leven te krijgen? 

Je begrijpt vast waar ik heen wil. Laten we kinderen, alle kinderen (niet alleen de HSK), meegeven dat het leven soms ook gewoon ‘gebeurt’. Dat het niet maakbaar is. Dat het normaal is als niet alles in 1 x slaagt. Dat ze zich niet hoeven te vergelijken met anderen. Dat het niet erg is als je niet 24/7 himmelhoch jauchzend rondloopt. Over druk van de ketel halen gesproken: leven met een 7 is zeker zo prettig als het constant (moeten) streven naar een 10 

Tips!

• Prijs de poging of moeite, niet het resultaat. Vertel een kind dat je de moeite waardeert of hebt opgemerkt hoe hij/zij z’n best gedaan heeft. 
  
  
• Leer dat “het beste” soms de vijand van “goed” is. Zeker als je te maken hebt met een kind met faalangst: het hoeft niet altijd meer, beter, sneller, e.d. 
  
  
• Wees je bewust van de impact van woorden, ook als je over jezelf spreekt: heb je het over een fout of over een leermoment? Had je een rotdag of was het een dag met een paar vervelende momenten? 
  
  
• Maak een vergelijking met de natuur om te tonen dat niets/niemand precies hetzelfde is: is een boom die krom groeit in plaats van recht omhoog, minder mooi? Is een rozenplant meer of minder perfect dan een zonnebloem? 
  
  
• Laat zien als ouder / volwassene dat ook bij jou wel eens iets tegenvalt, en vooral: dat je eigenwaarde daardoor niet bepaald wordt. Je bent niet minder waard als het eten aanbrandt of als je een afspraak bij de tandarts vergeten bent. 
  ​
  
• En, een open deur natuurlijk, maar leg uit dat Snapchat, Facebook of Insta niet de echte wereld is.

Hoogsensitieve kinderen voelen meer en kunnen van relatief klein lichamelijk ongemak behoorlijk overprikkeld raken. Waar andere kinderen na verloop van tijd geen erg meer hebben in een sneetje in hun vinger of een muggenbult, blijft bij hooggevoelige kinderen vaak de hele dag op de achtergrond iets ‘zeuren’. Er is iets niet “zoals het hoort” en dat irriteert.

Zit het kind verder goed in zijn/haar vel en is het ontspannen, dan kan hij/zij het vaak beter loslaten. In gevallen waar het kind al overprikkeld is, door de stress van een toetsweek of een verbouwing van de keuken thuis, kan dat kleine fysieke ongemak echter net een druppel zijn waardoor de emmer overloopt.

Is het te verklaren?
Wat ook een rol speelt bij overprikkeling door een fysieke klacht of pijn: kun je het verklaren? Voor kleine kinderen is dit sowieso lastig natuurlijk – als peuter ‘leer’ je misschien dat je kleine teen soms pijn doet als mama je nagel per ongeluk ietsje te kort heeft afgeknipt en sta je vervolgens niet te springen om dat proces te herhalen. Maar pas als je ouder bent, leer je een link leggen tussen bijvoorbeeld te veel cola drinken en buikpijn.

Sommige klachten of pijntjes zijn niet goed te verklaren, ook niet voor oudere kinderen en volwassenen. En dat kan zorgen voor flink wat onrust.

Hoogsensitieve kinderen/personen zitten gemakkelijk ‘in hun hoofd’; ze blijven zoeken naar verklaringen en rationele uitleg. Ook in het geval van lichamelijke prikkels die ze niet kunnen plaatsen. Dat overprikkeling dan op de loer ligt, is niet vreemd:

ONGEMAK OF PIJN  +  GEEN VERKLARING  +  BLIJVEN PIEKEREN  =  OVERPRIKKELING
​
Associaties
Pijn kan hooggevoelige kinderen erg angstig maken als ze deze associeren met anderen die erg ziek waren/zijn, of met nare gebeurtenissen: “Opa had ook buikpijn en die werd toen heel erg ziek en moest naar het ziekenhuis. Misschien heb ik wel dezelfde soort buikpijn als opa en moet ik ook geopereerd worden.”

Tips!

• Geruststelling is belangrijk: benoem de angst, wuif ‘m niet weg (dus niet: “stel je niet aan”) en leg het kind uit dat de kans klein is dat het iets ernstigs is. Vertel dat iedereen (jij ook) wel eens buikpijn/hoofdpijn etc heeft, maar dat dat vaak een teken is dat je lichaam hard aan het werk is, om een teveel aan suiker te verwerken bijvoorbeeld.
  
  
• Bouw aan vertrouwen in het eigen lichaam: wat gaat er eigenlijk ontzettend veel ‘automatisch’ hartstikke goed: je hart slaat gewoon en pompt bloed door je lichaam zonder dat jij er iets voor hoeft te doen! Je kunt lopen zonder dat je erbij nadenkt, je kunt een pot pindakaas optillen omdat je armspieren zo sterk zijn, etc.
  ​
• Bij jongeren kun je uitleggen dat het blijven zoeken naar een verklaring de pijn (en overprikkeling) alleen maar verergert. Afgezien daarvan zijn veel sites die dr. Google als hit geeft totaal niet betrouwbaar. Mediawijsheid komt hierbij ook om de hoek kijken. 
  
  
• Zorg voor afleiding maar forceer niet. Probeer erachter te komen waardoor een kind zich beter gaat voelen: muziek maken of luisteren? Een boekje lezen samen?

​Reageren of heb je vragen? Ik hoor graag van je!

Laatst werd me gevraagd of een weerbaarheidstraining goed zou zijn voor een (stil, introvert) hoogsensitief meisje want dan zou ze beter bestand zijn tegen 'de harde buitenwereld'.
Ik gaf niet meteen antwoord maar stelde een vraag terug: waarom vinden we dat kinderen zich moeten wapenen tegen de buitenwereld?

Natuurlijk begreep ik de goede bedoeling die achter de vraag zat; het liefst zouden we immers zien dat kinderen nooit gekwetst worden en hen tegen nare situaties en pijn beschermen (voor de goede orde: dit ging niet over een situatie van onveiligheid thuis maar over contact tussen klasgenoten).

Maar wat me opviel is dat niet werd gevraagd: wat kunnen we doen om te zorgen dat klasgenoten meer begrip tonen voor elkaar? Hoe leggen we uit wat hooggevoeligheid is?

Hoogsensitieve kinderen kunnen gebaat zijn bij begeleiding als het gaat om omgaan met prikkels, het contact met het "Zelf" (wat wil ik/voel ik in plaats van: wat verwacht de ander van mij) en het voelen en durven aangeven van grenzen. Dat is echter niet hetzelfde als een weerbaarheidstraining om je beter staande te kunnen houden in de harde maatschappij.

Misschien kunnen we beter inzetten op het kweken van begrip en respect voor het feit dat iedereen anders in elkaar zit? 
Waar je moet beginnen? Misschien geeft dit filmpje een idee :)

Omgevingsfactoren en hooggevoeligheid

Onlangs verschenen de resultaten van nieuw onderzoek van o.a. Michael Pluess (Queen Mary University, Londen) naar de gevoeligheid voor omgevingsfactoren van kinderen. Interessant is dat uit dit onderzoek blijkt dat hoogsensitieve kinderen (HSK) zowel sterker reageren op negatieve omgevingsfactoren (opvoeding, school) als op positieve omgevingsfactoren.

Met andere woorden, HSK bloeien sterker op dan andere kinderen als ze gesteund worden en zich prettig voelen maar ervaren ook meer problemen in moeilijke of onveilige omstandigheden.

Op zich is dit gegeven niet verwonderlijk als je weet dat HSK niet alleen veel meer zintuiglijke prikkels verwerken maar ook een spons zijn voor sfeer in groepen en emoties van anderen. Het onderzoek van Pluess maakt echter ook duidelijk waarom het -ook voor professionals in de zorg- en hulpverlening- belangrijk is hooggevoeligheid te (h)erkennen. HSK die opgroeien in moeilijke thuissituaties worden daardoor blijkbaar nog meer geraakt en beïnvloed dan andere kinderen. 
​
Wil jij weten hoe je hoogsensitiviteit herkent, welke adviezen je aan ouders kunt geven en wat jij voor deze kinderen kunt betekenen? Kom dan naar een van de door het SKJ geaccrediteerde studiemiddagen dit voorjaar!