Faalangst is een complexer fenomeen dan alleen angst om niet goed te scoren voor een toets. Het wordt vaak gekoppeld aan schoolprestaties maar zit eigenlijk dieper. Het gaat om de angst niet te voldoen, tekort te schieten. In allerlei situaties, intellectueel maar ook sociaal bijvoorbeeld. In deze blog alle aspecten aanstippen gaat te ver, maar houd in gedachten dat het meer betreft dan alleen schoolprestaties.

Faalangst is vooral herkenbaar op het moment van examens of toetsen. Vaak gaan die periodes gepaard met grote druk, omdat er op school wekenlang naar toe wordt gewerkt of zelfs aandacht aan wordt besteed in het nieuws, zoals bij de CITO of eindexamens. Door die druk kan het voor een (hooggevoelig) kind voelen alsof zijn/haar complete eigenwaarde afhangt van de score die wordt behaald.
​
Los van het eigen streven naar perfectie, speelt dat hoogsensitieve kinderen meer dan andere kinderen aanvoelen welke verwachtingen anderen (ouders, leerkrachten) van hen hebben. Ze voelen ook de teleurstelling van anderen als ze niet voldoen aan verwachtingen. Dat zorgt voor spanning, niet alleen achteraf als ze misschien inderdaad een lager cijfer hebben gehaald, maar ook voorafgaand aan het examen of werkstuk. 

Passieve faalangst
Je ziet dat sommige kinderen uit angst niet eens willen beginnen aan een taak of opdracht; ze zijn er niet van overtuigd dat ze een goed (genoeg) cijfer kunnen halen, dus laten ze het liever bij voorbaat al zitten. Dan ervaren ze in elk geval niet het gevoel van teleurstelling bij een laag cijfer.

Actieve faalangst
Andere kinderen kunnen nauwelijks stoppen met leren en oefenen, willen alles juist tot in de puntjes hebben voorbereid, en blijven lesstof herhalen en herhalen. Ook bij hen speelt faalangst: met een ‘gewone’ voorbereiding redden ze het niet bij een test, denken ze.  

Signalen

• Uitstelgedrag
• De ‘clown’ uithangen, alles om de aandacht af te leiden
• Niets nieuws willen proberen (denk aan sporten, nieuwe spelletjes)
• Perfectionisme, nooit tevreden zijn met eigen (huis)werk
• Buikpijn, transpireren, hangerig worden of wit wegtrekken op het moment dat er een prestatie wordt verlangd

Tips!

• ’Praise the effort, not the result’ 
  E zijn ouders die een kado beloven als er een bepaalde cito-score of eindexamencijfer wordt behaald. Lief bedoeld, maar hoeveel druk legt dat niet bij een kind?
  Natuurlijk is het fijn als je kind scoort met voetbal of een 10 voor z'n/haar werkstuk haalt. En dat mag je prijzen, maar is een kind faalangstig, benadruk dan vooral ook de moeite die het ergens voor gedaan heeft.
  
  
• Bouw aan zelfvertrouwen: 
  • door jouw vertrouwen uit te spreken dat een kind iets nieuws kan (leren).
  • door het kind er bijvoorbeeld aan te herinneren dat de eerste keer leren fietsen/zwemmen e.d. ook eng was maar dat dat nu toch heel goed gaat.
  • door te laten merken dat de eigenwaarde van een kind niet afhangt van een cijfer.  
    ​
• Let op het voorbeeld dat je geeft: hoe belangrijk zijn prestaties? Of gaat het om het proberen, het plezier dat je ergens aan beleeft?

In mijn trainingen kom ik het nogal eens tegen: professionals die van ouders (of jongeren zelf) horen dat hun kind iets niet kan (mee)doen omdat ze “HSP hebben”. De vraag aan mij is dan of het klopt dat een hoogsensitief kind inderdaad beter kan worden ontzien.

Standaard begint mijn antwoord met 'Nee'
Dat je hooggevoelig bent – HSP staat overigens voor HoogSensitief Persoon en is niet iets dat je hebt, zoals een aandoening of ziekte, maar dat terzijde – betekent niet per definitie dat je dan maar beter niet kunt meedoen met de gymles, niet naar een verjaardagsfeest kunt gaan, niet op een teamsport kunt of geen normaal onderwijs kan volgen. Echt niet.

Hooggevoeligheid is geen aandoening, geen stoornis! Het is niet iets dat je belemmert in het leven of iets waardoor je moet worden ontzien. 

Waar gaat het wel om?
Hooggevoelige kinderen/jongeren reageren sterker op prikkels, zie onder meer dit artikel van Bianca Acevedo, Elaine Aron e.a. In de huidige maatschappij waarin we (allemaal!) enorm veel prikkels op ons afkrijgen, 24/7 en overal waar we zijn, is het belangrijk om hoogsensitieve kinderen te leren omgaan met hun gevoeligheid.

Niet lekker in je vel zitten komt niet door de hoogsensitiviteit maar door overprikkeling
Hooggevoelig zijn, kan inderdaad betekenen dat je als kind liefst snel weer vertrekt van oma’s gezellige verjaardagsfeestje als je een hectische week hebt gehad op school en op de heenweg 1,5 uur in de file hebt gestaan terwijl mama zakelijk telefoongesprekken voerde via de bluetooth speaker. Het houdt echter niet in dat je per definitie nooit naar (oma’s) verjaardagen kunt gaan.

Het kan betekenen dat je meer last hebt van chemische luchtjes en daardoor liever schoonmaakt met groene zeep in plaats van anti-kalkspray of dat je een raam openzet terwijl je poetst. Het betekent niet dat je maar nooit meer je badkamer moet schoonmaken.

Overvolle klassen of een drukke naschoolse agenda zijn een behoorlijke uitdaging voor hooggevoelige kinderen. Ze zijn echter net zo min gebaat bij ‘pushen’ voor ze eraan toe zijn, als bij ‘afschermen’ voor alles wat eventueel een prikkel zou kunnen zijn. Is een klas druk en heeft een kind moeite om zich te concentreren op een proefwerk dan kan een koptelefoon natuurlijk even uitkomst bieden, maar zet niet preventief een headset op omdat het kind hooggevoelig is. Kijk per situatie wat het beste is.

Niet afschermen
Wat we creëren door hoogsensitieve kinderen van jongs af aan voor allerlei prikkels af te schermen – ook al is dat met de beste bedoelingen – is dat ze steeds minder prikkels kunnen hebben, zich gaan verschuilen achter anderen die het beter weten en steeds minder durven. Dat afschermen doen niet alleen zogenaamde 'curling ouders', ook professionals hebben soms het idee dat ze HSK helpen als ze bij voorbaat al prikkels verminderen, zonder dat sprake is van overprikkeling.

Door prikkels preventief te gaan vermijden wordt de wereld steeds enger, grootser en vol potentieel uitputtende situaties of mensen. Maar de wereld is niet bar en boos, en “de ander” is er niet altijd om voor jou te bepalen wat je wel of niet moet doen. 

Hooggevoelige kinderen moeten zelf leren ontdekken wat hun triggers zijn en wat ze kunnen doen bij overprikkeling. En bij dat proces hoort dat je wel eens overprikkeld raakt. 

Leren omgaan met prikkels is als leren fietsen: door naar anderen te kijken, leer je het niet. Het is een kwestie van zelf proberen! Aan de slag met zijwieltjes, vallen en weer opstaan. Net zo lang totdat je het kunt.